Namaszczenie chorych

Do Jerozolimy schodziło się także wielu ludzi z sąsiednich miejscowości. Przynosili oni chorych i tych, których dręczyły duchy nieczyste. I wszyscy odzyskiwali zdrowie. Dz 5, 16 

1. Obłożnie chorych, wcześniej zgłoszonych zaopatrujemy regularnie w każdy pierwszy piątek miesiąca w godzinach przedpołudniowych oraz w ostatnim tygodniu przed Bożym Narodzeniem i Wielkanocą.

2. W niebezpieczeństwie śmierci zaopatrujemy chorych o każdej porze. Najlepiej jeśli nagle wzywający do chorego zapewnią transport kapłanowi wyruszającemu z wizytą.

3. Na kapłana niosącego Najświętszy Sakrament oczekuje w progu domu osoba witająca z zapaloną świecą.

4. Stół, na którym kapłan złoży Najświętszy Sakrament nakrywamy białym obrusem, kładziemy krzyż, dwie zapalone świece.

4. Domownicy w czasie spowiedzi chorego opuszczają jego pomieszczenie, a w czasie Komunii świętej i Namaszczenia towarzyszą mu w obrzędach.

5. Jeśli stan zdrowia chorego nie poprawia się, ani się nie pogarsza - kolejny raz można przyjąć Namaszczenie po 6 miesiącach.

6. Nadto zaopatrujemy chorych podczas dnia chorego w ciągu roku, organizowanym w kościele parafialnym.